เสียงระฆังเป็นสัญญาณบอกเวลากิจวัตรประจำวัน อันเป็นวัตรปฏิบัติประจำของภิกษุสามเณร ซึ่งในปัจจุบันนี้กิจวัตรต่าง ๆ ได้เปลี่ยนแปลงไปจากยุคแรก ๆ บ้าง ทั้งนี้เพื่อความเหมาะสมแก่สมัยและสภาพของสังคมที่แปรเปลี่ยนไป แต่ก็ยังคงความเข้มข้นเป็นสัมมาปฏิปทาอยู่เช่นเดิม
กิจวัตรทุกอย่างดำเนินไปตามแนวทางพระธรรมวินัย โดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่การขัดเกลากิเลส และเสริมสร้างจริตนิสัยความเป็นผู้เสียสละ ละความเห็นแก่ตัว ทำลายความเกียจคร้าน อันเป็นสาเหตุหนึ่งของความทุกข์ ดังพุทธภาสิตที่ตรัสไว้ว่า “บุคคลผู้เกียจคร้านย่อมอยู่เป็นทุกข์ ย่อมระคนอยู่ด้วยอกุศลธรรมอันลามกทั้งหลาย...”
เพื่อความเป็นสัมมาปฏิปทา เป็นไปเพื่อการขัดเกลากิเลส และเพื่อสร้างจริตนิสัยอันดีงาม วัดหนองป่าพงจึงกำหนดกิจวัตรประจำวันดังนี้...
เวลา ๐๓.๐๐ น. – รวมที่ศาลา นั่งสมาธิ ทำวัตรเช้า
๐๕.๐๐ น. – ทำความสะอาดโรงฉัน จัดอาสนะ ออกบิณฑบาต
๐๘.๐๐ น. – รับแจกอาหาร ฉันบิณฑบาต
๑๐.๐๐ น. – ทำความสะอาดโรงฉัน กราบพระพร้อมกัน กลับกุฏิของตนโดยความสงบ
๑๔.๐๐ น. – ทำกิจส่วนรวมพร้อมกัน เช่น ทำความสะอาดศาลา โบสถ์ ลานวัด ถนน และปฏิสังขรณ์ซ่อมแซมสถานที่ต่าง ๆ
๑๗.๐๐ น. – ฉันน้ำปานะ สรงน้ำ เดินจงกรม
๑๘.๐๐ น. – นั่งสมาธิ ทำวัตรเย็น ฟังพระธรรมวินัย
กิจวัตรประจำวันยังอาจเป็นเครื่องทดสอบจิตใจของภิกษุสามเณรได้ด้วยว่าเป็นผู้มีคุณธรรมของสมณะมากน้อยเพียงใด สิ่งเหล่านี้จะรู้ได้ในขณะที่สัญญาณระฆังดังขึ้น จิตใจจะแสดงความรู้สึกเช่นใดออกมา มันอาจเป็นความกระตือรือร้นด้วยศรัทธาหรือเป็นความรู้สึกที่เบื่อหน่าย เกียจคร้าน ถึงกับคิดหลีกเลี่ยง ด้วยอำนาจตัณหาก็ได้ จึงอาจกล่าวได้ว่ากิจวัตรคือเครื่องวัดความเป็นพระ หรือเป็นเครื่องวัดระดับจิตใจของบุคคลว่าสูงต่ำเพียงใด
